Uit het dagboek
van Tante Lucie
van Renée Van Hekken is een verzameling verhalen uit haar jeugdjaren in Merksem
én verhalen uit de volkswijk in Ekeren waar ze sinds enkele jaren woont. Dat ze
die twee samenbrengt in één bundel is niet zo vreemd: de volkswijk in Ekeren
vertoont immers veel overeenkomsten met de wijk waar ze tot haar negende
opgroeide.
Al
flanerend door de straten komen enerzijds de herinneringen aan een afgesloten
tijdperk terug en anderzijds mijmert ze over het heden, haar leven in het
gezelschap van boeken, schilderijen, haar levensgezel de schilder (die een
mooie ode krijgt toegedicht in Entr’acte)
en de poes. In de late septemberdagen
schijnen de schimmen van het verleden kleiner te zijn geworden. Tijd om het
verleden te herbekijken. Een melancholische terugblik op wat definitief voorbij
is en wat er rest: Het onsamenhangende
van dit bestaan, of de pijn van het zijn?
Dit
is niet alleen een ode aan Tante Lucie, die pianolerares was, maar evenzeer aan
allerhande opmerkelijke volkse figuren, omdat in een volkswijk verbondenheid overheerst gebaseerd op
overleven. Zo zijn er onder anderen de flaneur en Peerke, ook wel ’t
Stropke genoemd omdat hij van Gent afkomstig is, een wat raadselachtige man die
elke dag steevast om elf uur het café op de markt binnenstapt, met een onafscheidelijk
kazakske onder de arm - naar het nut
hiervan kan alleen maar geraden worden - om er rond een uur of drie weer buiten
te stappen, enigszins zwalpend weliswaar.
Hij blijkt op z’n negentigste ook nog een - zacht uitgedrukt - gezonde
belangstelling voor seks te hebben. Ik
kijk hier inmiddels van niets meer op. Leven en laten leven.
De
neef van de schrijfster, Nic Van Bruggen, wordt herdacht in twee teksten. Hij
was dichter, kunstcriticus, sportjournalist, reclametekstschrijver, beeldend
kunstenaar en samen met Patrick Conrad oprichter van het collectief Pink Poets.
Hij loodste mij vanaf mijn vijf jaar het
literaire en artistieke Antwerpse wereldje binnen en liet mij niet meer los. Ik
heb hem nu losgelaten. Maar in mijn herinnering razen we nog altijd met z’n
tweeën in z’n prachtige sportwagens doorheen Antwerpen, Merksem en Schoten...
Dat
er ook rozen in deze bundel voorkomen, rozen
om te zoenen, en om te overleven, zal niemand die vertrouwd is met het werk
van Renée verbazen. Rozen in november, met de weerkerende regel Als
de zomer sterft, dan denk ik aan je, is een van de ontroerendste teksten
uit de bundel.
In
onze tegenwoordige tijd, waar schoonheid
en zachtheid nog maar met een vergrootglas terug te vinden zijn, wou de
schrijfster een eerbetoon bieden aan de
kleine, mooie dingen van het leven. Uit
het dagboek van Tante Lucie is een bundel hartverwarmende, poëtische,
gesprokkelde verhalen die een mooi en
verrassend evenwicht bieden tussen momenten van bezinning op het verleden en
een engagement voor de volksbuurt waar ze een nieuwe thuishaven heeft gevonden.
Uit het dagboek
van Tante Lucie,
literair dagboek, Renée Van Hekken, Uitgeverij Walden II kunstatelier Ekeren
(Antwerpen), 2017.
(Roger Nupie)